Pozwolenia i wizy

Wyprawa zaprowadzi nas do Tadżykistanu (punkt dostępu do Korytarza Wakchanskiego) i ostatecznie do Afganistanu. Oba kraje wymagają wiz, dodatkowo podróż w południowej części Tadżykistanu wymaga specjalnego zezwolenia GBAO, które można otrzymać wraz z wizą lub w dniu przyjazdu w Duszanbe.

Biuro informacji turystycznej rejonu Badakashan wystawia zaproszenia, które są potrzebne do wniosku wizowego. Oprócz wiz afgańskich nasza ekipa musi otrzymać lokalne zezwolwnie na podróżowanie w rejonie. Dwóch członków zespołu, Małgorzata Skowrońska i Sarah Sheridan udały się do tego regionu w lecie 2011 roku i są zapoznane z procesem rejestracji po przyjeździe. W chwili obecnej żadne dodatkowe pozwolenie na wspinaczkę w Wakchanie nie sa wymagane, oprócz góry Noshaq.

 Jak juz wspomnieliśmy wcześniej planujemy wykonywanie lotów na paralotni w celu sfilmowania naszego pobytu w Wakchanie. Będzie więc wymagane pozwolenia na tę działalność. Z pomocą naszych znajomych w Kabulu, a także w Eshkashimie planujemy uzyskać odpowiednie pozwolenie od lokalnego dowódcy straży granicznej i lokalnej policji. 

Podejście

Punktem  rozpoczęcia naszej wyprawy jest Duszanbe, stolica Tadżykistanu, skąd jeepem przemierzymy  524 km do niewielkiej górskiej miejscowości Khorog. Stąd kolejne kilka godzin jazdy i osiągniemy przejście graniczne z Afganistanem. Z afganskiego miasteczka Eshkashim kolejne 104 km jazdy wzdłuż rzeki Panji gdzie u zbiegu rzek Pamir i Wakhan, w osadzie Qala Panja zostaniemy na nocny odpoczynek. Stąd kontynuujemy wzdłuż rzeki Wakhan w regionie Pamiru Małego aż do Sarhad-e Boroghil, gdzie nasza 200-stukilometrowa przejarzdżka jeepem w Afghanskim Wakchanie dobiegnie końca. Boroghil jest punktem rozpoczęcia naszej wędrówki trekkingowej, która zabierze nas do podnóża Sekretnych Szczytów Afghanistanu....

Kultura

 Korytarz Wakchański jest ojczyzną ludzi Wakchi. Lokalna ludność mówi językiem  Wakchi, który wywodzi sie z grupy języków pamirskich mających pochodzenie w języku irańskim. Niektórzy mieszkańcy poslugują sie też językiem perskim, szczególnie w komunikacji z ludźmi z innych części Afganistanu.  Wakhi są muzułmanami wyznania Ismaili, a ich duchowym przywódcą jest Aga Khan. Obecnie okolo 10.000 Wakhi zamieszkuje Afgańki  Korytarz Wakchan,  ale duża liczba ludności Wakhi mieszka też w krajach sąsiedzkich, w Tadżykistanie, Pakistanie i Chinach. Mieszkańcy Korytarza Wakchańskiego utrzymują sie glównie z rolnictwa, uprawiają jęczmień, pszenicę i groch,  i z hodowli zwierząt takich jak owce, kozy, yaki a także wielblądy.  Region ten jest także zamieszkany przez ludność Kirgiską, która jest pochodzenia tureckiego. Ludność ta posługuje sie językiem kirgiskim a także wakchi i jest wyznania Sunni.  Zamieszkuje ona głównie wyższe partie wschodniego Wakchanu, o wysokiści 4000-4500 m.n.p.m. 

Historia Alpinizmu w Wakchanie

Korytarz Wakchański przyjmował gości już od 518AD. Syn Yun, ambasador chińskiego cesarza po przybyciu w Wakchan napisał "Po spacerze tysiąca stu czterdziestu Li dotarliśmy do królestwa Vakhan. Dookoła leżały niezliczone wielkie ośnieżone góry. Z daleka wydawało się, że szczyty sa srebrne i nefrytowe". Wieki później te same ośnieżone góry przyciągały wędrowców i alpinistów do tego, nadal w dużym stopniu, terenu dziewiczego . Rosyjski alpinista Vladimir Ratzek raz retorycznie zapytał: "Dlaczego jeden miałaby chęc podróżować pieszo w tym bezludnym górskim rejonie, z niebezpieczeństwem nagłych śnieżyc, lawin, spadajacych skał, szczelin, wypadków, oparzeń słonecznych, odmrożen i wszelkich form choroby na dużych wysokościach? "

Przed inwazją sowiecką, w "złotych latach"  wspinaczki w Afgańskich górach głównym celem był najwyższy szczyt, Noshaq o wysokosci 7492m. W 1960 roku pierwsze wejście na Noshaq zostało dokonane przez japoński zespół, po którym szczyt zdobyła polska ekspedycja prowadzona przez Boleslawa Chwaszińskiego. W 1963 roku austriacki zespół ustalił nową trasę z północnego wschodu, a w 1973 polska ekipa z Andrzejem Zawadą i Tadeuszem Piotrowskim dokonała pierwszego w historii wejścia na 7000 tysiecznik w warunkach zimowych. Kolejne lata byly owocne w wiele wypraw zarówno polskich jak i miedzynarodowych na szczyt Noszaq.

Wszystko to zakończyło sie z sowiecką inwazją w 1978 roku i  wojnie domowej, która trwała przez następne  25 lat. Sowiecka wojna w Afganistanie, a następnie reżim Talibów przyniósł izolację tego regionu od reszty świata. Pierwszi powojenni wspinacze zaczęli przyjeżdżać w 2003 r., kiedy to włoski zespół prowadzony przez Carlo Alberto Pinelliego  dokonał pierwszego wejścia na Noshaq od 25 lat. Zespół zbadał również szereg dolin na południe od  rzeki Panjir. Szczegółowy opis osiągnięć włoskiego zespołu można znaleźć w książce "Peaks of Silver and Jade". Od tego czasu alpiniści zaczęli powracać do Afganistanu nie tylko na szczyt Noshaq ale też w bardziej odległe rejony Korytarza Wakchańskiego.